Γραμματική της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας: Με ιστορικό εισαγωγικό μέρος

Η ελληνική γλώσσα, που ομιλείται αδιάκοπα, με τις όποιες αλλαγές της, από τη δεύτερη τουλάχιστον χιλιετηρίδα π.Χ. μέχρι σήμερα και που, κατά το ρήτορα Κικέρωνα, θεωρείται άξια να λαλείται ακόμη και από τους θεούς, είναι στενά συνυφασμένη με τον πολιτισμό, το βίο και τις τύχες των Ελλήνων καθ’ όλη την υπερτρισχιλιετή ιστορική διαδρομή τους.

Στη θαυμάσια αυτή γλώσσα, την τελειότερη απ’ όλες τις γλώσσες, κατά τους ξένους μελετητές, συνέθεσαν τα αθάνατα αριστουργήματά τους ο θείος Όμηρος, οι τραγικοί ποιητές της κλασικής αρχαιότητας, οι αττικοί ρήτορες κ.ά. Οι μεγάλοι αυτοί πνευματικοί ταγοί αναδεικνύονται μέσα από τα έργα τους αδιαφιλονίκητοι διδάσκαλοι και καθοδηγητές της ανθρωπότητας και σπουδαίοι ανατόμοι της ανθρώπινης ψυχής.

Έχει καταστεί σαφές σε όλους όσοι ασχολούνται επιστημονικά με γλωσσικά θέματα ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να καταγράψει κανείς πλήρως και να αναλύσει επιστημονικά μια τέτοια γλώσσα, η οποία ευτύχησε να καλλιεργηθεί από υπέροχους πνευματικούς άνδρες.

Για τη συγγραφή του παρόντος πονήματος έλαβα υπόψη μου όχι μόνο τους παλαιότερους φιλολόγους και γλωσσολόγους οι οποίοι συνέγραψαν γραμματική της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αλλά και μερικά από τα πορίσματα των σύγχρονων γλωσσολογικών θεωριών.Επιπλέον, καταβλήθηκε προσπάθεια, παράλληλα με τα παρουσιαζόμενα και εξεταζόμενα γλωσσικά φαινόμενα της αρχαίας Ελληνικής, να γίνονται συχνές αναφορές και για τα αντίστοιχα φαινόμενα της νέας Ελληνικής.